خاطرات اعتکاف پارسال3 جمعه 87/4/28 ساعت 7:0 صبح هاجر هم قابل تحسین بود: با کمال حوصله داشت به زهرای نه ساله نماز شب یاد می‌داد... بابای زهرا مریضی لاعلاج داشت و دخترک می‌خواست هر طور شده سلامتی بابایش را از خدا بگیرد... بنده خدا نمی توانست اللهم اغفر را درست تلفظ کند و می‌گفت اللهم مَغفر... آخرش هاجر گفت لازم نیست عربی یاد بگیری... به همان زبان (شیرین) فارسی برای چهل مؤمن استغفار کنی قبول است... چهل مؤمن مثل شهید مطهری، امام خمینی، آیت الله طباطبایی، شهید صدر، رجبعلی خیاط و...                                دخترک گفت پدربزرگم شهید شده است، می‌شود اسم او را هم بیاورم هاجر گفت: بــــــله، حتما، کی از شهید بهتر. فرشته درونم اشارتی کرد با چشم و ابرو که: یاد گرفتی؟ تو کجا و هاجر کجا... دخترک را با نه سالگی خودم مقایسه کردم... و غبطه خوردم به آن همه ایمان و شعور. و البته یک حسرت دیگر هم ماند به دلم... وقت  کم آوردم برای یک ختم کامل قرآن... آرزو می‌کردم بیست و چهار ساعت روز پانزدهم رجب بیست و شش ساعت می‌شد... افسوس... شاید اعتکاف بعدی، اگر عمری باشد و سعادت یاریمان کند... . نوشته شده توسط: رضوان مرادی نوشته های دیگران () ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ خداحافظ محاسبه وبلاگی شور نیکوکاری باز آمدیم یا نیامدیم؟ مسأله این است الحمد لله علی ما هدانا عرش وادی رمضان [عناوین آرشیوشده]