قبل از اعتکاف دوشنبه 87/4/24 ساعت 5:0 عصر در صف اعتکاف هر جور بنی آدمی را می‌توانستی ببینی: ترک و فارس و افغانی و تعدادی عرب و پاکستانی... و اکثرا جوان و نوجوان. در آن شب توفیقاتی چند نصیبمان شد بدین قرار: -  توفیق آن یافتیم که در طولانی‌ترین صف دنیا بایستیم. -  یک رکعت کتاب خواندیم به جای وتر نماز شب. شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد                   تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد کتاب "من او" را بی هیچ تعارفی از دست خواهر زینب قاپیدم، عجب "من او" ندیده‌ای بودم و خودم خبر نداشتم. آن موقع بهایش چهار هزار تومان بود و الان شش و پانصد، به گمانم کتاب، جزء اولین کالاهایی بود که در این دولت خدمتگزار متورم شد. و البته در مورد جیب کتابخوان‌ها قضیه کاملا برعکس بود. به هرحال می‌دانستم که نمی‌شود در این دو سه ساعت تمام فصل‌ها را بخوانم: طبق معمول ابتدا یک چهارم اول کتاب را خواندم و بعد پریدم به فصل آخر. تا درس عبرتی شود برای آقای امیرخانی تا کمی به فکر وقت خوانندگان دیوانه هم باشد. - توفیق دیگر آن بود که از نزدیک شاهد یک احساسات ناسیونالیسمی بودم: پشت سرم چهار پنج تا دختر توی صف بودند، شلوغ و پرسرو صدا. و گویا شیطنت‌هایشان در چشم یک بانوی عرب گران آمده بود و وقتی از کنارمان رد می‌شد با غیظ گفت: قوم وحشی! آه... حمیت جاهلی چنان در رگ و جانمان ریشه دوانده که دم در خانه خدا هم راحتمان نمی‌گذارد. نوشته شده توسط: رضوان مرادی نوشته های دیگران () ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ خداحافظ محاسبه وبلاگی شور نیکوکاری باز آمدیم یا نیامدیم؟ مسأله این است الحمد لله علی ما هدانا عرش وادی رمضان [عناوین آرشیوشده]