خاطرات اعتکاف پارسال2 پنج شنبه 87/4/27 ساعت 7:0 صبح همسایه شمالی‌مان یک دختر افغانی خوشگل و خوش اخلاق بود با عموزاده‌هایش، حدود چهارده تا پانزده ساله. چقدر تعجب کردم وقتی فهمیدم بلد نیست قرآن بخواند. می‌گفت به خاطر قانون جدید مدارس دیگر نتوانسته ادامه تحصیل دهد. فکر کنم تا کلاس چهارم سواد داشت. موقع اعمال ام داوود که همه قرآن می‌خواندند، سوره حمد را که بلد بود با ما همراهی کرد اما بعد به سوره انعام که رسیدیم دراز کشید و خوابید...           همسایه جنوبی، یک خانم شمالی بود که دیپلمه دوره پهلوی بود و فقط دعای توسل و زیارت عاشورا و ندبه و چند تا دعای دیگه رو بلد بود. اما ماشاءالله بزنم به تخته، از انرژی صوتی چیزی کم نداشت. یک خوبی که داشت این بود که مقید بود کسی از روی قرآن رد نشود. همسایه شرقی‌مان هم، یک خانم پا به سن گذاشته افغانی بود. فقط سوره یاسین را بلد بود و از صبح تا شب فقط همین یک سوره را تکرار می‌کرد. مانده بودم که چه طور این همه تکرار برایش ملال آور نیست! آفرین به این همه همت و اشتیاق. دوتا همسایه جنوبی و شرقی (خانم شمالی و خانم افغانی) آبشان توی یک جوی نمی رفت. و هر از چند گاهی جیغ همسایه شمالی پرده گوشمان را می‌لرزاند. خجالت می‌کشیدم. مانده بودم چطور بگویم که خانه خدا جای جدال نیست، آن هم به مادری که دوبرابر من سن داشت. به قول خودش اخلاقش این بود و فقط شوهرش می‌دانست چطور با او تا کند. یک بار که همسایه افغانی داد همسایه شمالی را برای چندمین بار، درآورده بود، با تبسمی برگشتم طرف همسایه شمالی و طوری که همسایه شرقی نفهمد، انگشتم را گذاشتم روی لبم که یعنی هیس، یعنی آرام مادر جان، تو که نمی‌توانی عوضش کنی توی این سه روز...کمی مهربان‌تر. لطف کرد و جدال را خاتمه داد. البته کمی حق داشت عاصی باشد. چرا که من هم شلختگی همسایه شرقیم را تجربه کرده بودم ولی باورم این بود که نمی‌توان همه مشکلات را با داد و فریاد و جدال حل کرد. نوشته شده توسط: رضوان مرادی نوشته های دیگران () ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ خداحافظ محاسبه وبلاگی شور نیکوکاری باز آمدیم یا نیامدیم؟ مسأله این است الحمد لله علی ما هدانا عرش وادی رمضان [عناوین آرشیوشده]